ﭼﻮﻥﺗﭙﻪﺍﯼﺩﺭﻏﺮﻭﺏﺑﻪﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺍﯾﻢ ﺁﺧﺮﯾﻦﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﺁﺧﺮﯾﻦ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﺎ ، ﭼﻮﻥ ﺭﺅﯾﺎﯾﯽ ﺳﺒﮏ ﭼﻮﻥﻧﮕﺎﻫﯽﺭﻧﮕﯿﻦﺍﺯﻣﻦﺑﺮﻣﯽ ﺧﯿﺰﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﻭﻫﯽ ﺑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ،ﺩﺭﺗﯿﺮﮔﯽﺑﯽﺍﻧﺪﻭﻩﺧﻮﺩﯾﺎﻓﺘﮕﯽ ﭘﺮﻭﺣﺸﺖ ﺭﯾﺸﻪﻫﺎﯼﺳﯿﺎﻩﺧﺸﻢﺭﺍﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﻣﻦﺻﺨﺮﻩﯼﭘﺮﺟﻨﺒﺶﺳﺎﺣﻞ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻩ ﺻﺪﻑ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪ ﺍﻣﺎﺍﻣﺸﺐﻣﻬﺘﺎﺏﺁﺳﻤﺎﻧﯽﺩﯾﮕﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺴﺴﺘﻪ ﻭﮐﻮﺩﮐﺎﻥﺳﭙﯿﺪﭘﺎﯾﺶﺭﺍﺩﺭﺟﻨﮕﻞ ﺑﯽ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﻦﺻﺨﺮﻩﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏﺳﺎﺣﻞ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﺟﻮﯾﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺩﺭﺳﮑﻮﻥﻧﺎﺷﮑﻔﺘﮕﯽﺧﻮﯾﺶ ﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪﻫﺎﯼﺑﻨﻔﺶﺍﻋﻤﺎﻕﺑﯽ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺭﺍﺑﺮﮐﻒﺩﺳﺖﺯﻣﺨﺖﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﻣﯽ ﻏﻠﺘﺎﻧﻢ ، ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺭﻧﮕﯿﻦﻭﺩﺭﻭﻏﯿﻦﭼﺸﻢﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﻟﺌﯿﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﻨﻔﻮﺭ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﯿﺮﻡ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺍﯾﻢ ﺗﺎﺩﺭﺳﺮﺍﺷﯿﺐﺟﺎﺩﻩﻫﺎﯼﺑﺎﺭﯾﮏﻭ ﺑﯽ ﻋﺎﺑﺮ ﺟﻨﮕﻞﺳﯿﺮﺍﺏﺭﺅﯾﺎﻫﺎﺩﺭﺗﻪﺟﻠﮕﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﮑﺸﻮﻑ ﺑﺮ ﺁﻏﺎﺯ ﺭﻫﺎﯾﯽﺑﯽﺣﺼﺎﺭﻭﺩﯾﻮﺍﺭﺑﻪﭘﺸﺖ ﺳﺮﻧﮕﺮﻡﻭﻧﻔﺮﯾﻨﻢﺭﺍﺩﺭﺧﻨﺪﻩﺍﯼ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﺮﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼﻣﺒﻬﻮﺕﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﭼﻮﻥﺻﺎﻋﻘﻪﺍﯼﺑﯽﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﺸﻮﺭﺍﻧﻢﻭﺭﺍﻩﺧﻮﺩﺭﺍﺍﺯﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏﺑﺮﺑﯿﺸﻪﺯﺍﺭﺯﺭﯾﻦﭘﺮﻣﻬﺘﺎﺏ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﺎﯾﻢ ﺍﯼ ﺭﻭﺷﻨﮕﺮ ﻣﻐﺎﺭﻩ ﻧﺸﯿﻦ ﺷﺮﻕ ﺑﺎﻣﺸﻌﻞﺩﺭﺧﺸﺎﻧﺖﮐﻪﺍﺯﻓﺘﯿﻠﻪ ﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎ ، ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺳﻄﺒﺮ ﮐﻤﺮﻫﺎ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺩﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺟﻠﻮﻩﮔﺮ ﺷﻮ!ﺗﺎ ﻫﻤﺴﻔﺮﺍﻥ ﮐﻮﺭ ﻭ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ﻭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽﮔﻨﺎﻫﺸﺎﻥﺩﺭﺭﻗﺺﮐﻨﺠﮑﺎﻭ ﻣﺸﻌﻞﺑﯽﺁﺭﺍﻣﺖﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺷﮕﻔﺖ ﻫﻮﯾﺪﺍﺷﻮﺩﻭﭘﯿﺸﺎﻧﯽﺑﯽﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻭ ﻣﻬﺘﺎﺑﯿﺸﺎﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﻭﻫﮕﯿﻦ ﮐﻨﺪ ﻭﺍﻟﻬﺎﻡ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﭼﻮﻥ ﻟﺮﺯﺷﯽ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎ ﺍﺯﻋﻤﻖﻭﺟﻮﺩﺕﭼﻬﺮﻩﯼ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪﺕ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﺳﺎﺯﺩ ﻣﻦ ﺻﺨﺮﻩ ﯼ ﺑﯽ ﺟﻤﺒﺶ ﺳﺎﺣﻞ ﺗﺎﺭﯾﮑﻢ ﺩﺭﯾﻐﺎﺍﮔﺮﺩﺳﺖﺭﺅﯾﺎﯾﯽﻣﺸﻌﻞﭘﺮ ﺩﻭﺩ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﻨﺎﻩ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭﺍﻥﺩﺭﺗﯿﺮﮔﯽﻓﺮﻭﺭﻓﺘﻪﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﯿﻤﺎﺭﻭﺍﺭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼﺑﻠﻨﺪﮐﻨﻢﻭﻫﻤﻪﯼﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﺸﺎﺩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﮔﻤﺎﻧﯽ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺍﺯﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﮕﺬﺭﺍﻧﻢ ﻣﻦﺩﺭﺧﻮﯾﺶﻣﯽﮔﺮﯾﻢ....ﺩﺭ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﻏﺮﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺳﻮﮒﭼﺸﻢﻫﺎﯼﻣﺒﻬﻮﺕﺻﺪﻑ ﻫﺎ ﺻﺪﻓﻬﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﮐﻪﻣﺮﻭﺍﺭﯾﺪﭘﺮﺑﻬﺎﯼﺍﻧﺴﺎﻥﺧﻮﺩﺭﺍ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭﺑﺎﺳﻮﮒﺩﺭﻣﺎﻧﺪﮔﯽﺧﻮﯾﺶﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻧﻌﺮﻩ ﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﻪﻫﻤﻪﯼﺿﺮﺑﻪﻫﺎﯼﺑﯿﺪﺍﺭﮐﻨﻨﺪﻩ ﺳﺮ ﺧﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﻦﺻﺨﺮﻩﯼﺗﺎﺭﯾﮑﻢﺍﯼﺯﺭﺩﺷﺖ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﮑﺸﻮﻑ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮒ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪ ﯼ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽﻣﺘﻼﻃﻢﺍﺯﻓﺮﺍﺯ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥﺑﺎﻃﻞ،ﭼﻮﻥﻣﺸﻌﻠﯽ ﮐﺎﻭﻧﺪﻩ،ﻧﻔﺲﺯﻧﺎﻥﺑﺮﻣﻦﻓﺮﻭﺩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯼ ﺗﺎﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻋﺎﺑﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺩﺷﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰﻡ ﻭﻏﻢﺍﯾﺠﺎﺩﺗﺎﺯﻩﺭﺍﺑﺮﻻﻣﺴﻪﯼ ﻣﺒﻬﻮﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﻢ ﻭﺳﺮﺯﻣﯿﻦﻫﺎﯼﺗﺎﺯﻩﺭﺍﺟﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﻓﻖ ﻫﺎ ﺑﺎﻭﺭﺩﺣﺮﮐﺖ ﺍﯾﻦﺩﺍﻧﺶ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﯽ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﺍﺣﻀﺎﺭ ﮐﻨﻢ ﻭﮐﻮﯾﺮﻫﺎﺭﺍﺗﺎﻣﺮﺯﺳﺒﺰﺩﺭﯾﺎﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﻭﯾﺶ ﺩﻫﻢ ﮐﺎﺵ ﻓﺮﻭﺩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﯼ ﺗﺎﺍﯾﻦﺻﺨﺮﻩﯼﺗﺎﺭﯾﮏﺑﺸﮑﻨﺪﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻣﻦ ، ﭼﻮﻥ ﮐﺒﻮﺍﺭﺍﻥﺯﺭﯾﻦﺻﺒﺤﺪﻡﭘﺮﻭﺍﺯﮐﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ ﮐﺎﺵ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
